شماره 17، سهیلا به کارگردانی محمود غفاری فیلمی است درباره تنهایی و درماندگی زنی در آستانه میان سالی و درگیری او با این تنهای اش. سهیلا که همچنان مجرد است اگر سنش بالاتر برود و ازدواج نکند شانس بچه دار شدن را از دست میدهد. در طول فیلم شاهد تلاشهای او هستیم برای گذشتن از این مرحله حساس زندگی و پیدا کردن مردی که بتواند او را به عنوان همسر بپذیرد. به موسسات همسریابی میرود و در کلاسهایی شرکت میکند که بتواند اعتماد به نفس خود را تقویت کند و با مشکلات مجردی و تنهایی کنار بیاید. با مردانی ملاقات میکند که در گذشته به نحوی رابطه اش را با آنها قطع کرده یا افرادی که دوست و آشنا به او معرفی میکنند. به همه اینها دلسوزی های ترحم آمیز یا شوخی های اطرافیان او را اضافه کنید تا برزخی که این آدمها درگیرش هستند را کمی بتوان تصور کرد. سهیلا و انسان های همدرد او درگیر خفقانی هستند که بر همه جنبه های زندگی آنها تاثیر میگذارد.
فیلم به خوبی شرایط زندگی سهیلا و آدمهای مانند او را ترسیم میکند. حتی اشاره کوچکی هم به مشکلات جنسی این آدمها از زبان مربی یکی از کلاسهایی که سهیلا درآنها شرکت کرده میشود. مشخص است سازندگان درک درستی از وضعیت این قسم آدمها دارند. در جایی از فیلم که سهیلا در حال توضیح وضعیت خود برای دوستی است گویی مونولوگی ایراد میکند برای ما تا شرایط سخت خود را توضیح بدهد که چگونه با رسیدن به چهل سالگی دنیایش در مقابل چشمانش فرو میپاشد. البته بازی زیبای زهرا داود نژاد هم نقش بسیار پر رنگی در ارتباط برقرار کردن ما با شخصیت سهیلا دارد. باید به غفاری برای انتخاب او برای این نقش تبریک گفت. فقط سوالی که در انتهای فیلم برایم مانده این است که آیا سینما باید فقط طرح مساله کند و ذهن ما را متوجه نقاط کوری در اطرافمان بکند که تا بحال نمیدیدم (که بخودی خود نکته مثبتی است) یا میتواند علاوه بر آن بر کارکرد داستان گویی و تحول شخصیت هم تکیه کند و در انتها ما را با حس رضایت از دیدن فیلم همراه کند که فراموش نکنیم. شاید من از سهیلا این انتظار را داشتم که محقق نشد.
