رنج نامه فاجعه

ساختمانی در تهران در اثر آتش سوزی فرو ریخت...

مرگ زنی در اثر آتش سوزی در کارگاه پوشاک...

مرگ دلخراش دو کودک افغان در حریق یک گاراژ در تهران...

ایران جزیره ثبات...

هیچوقت علاقه ای نداشتم درباره مطالبی که همه درباره اش صحبت میکنند اظهار نظر کنم. مخصوصا که هیچ سر رشته و تخصصی درباره موضوع مورد بحث نداشته باشم. اما حوادث اخیر آتش سوزی و به خصوص حادثه ساختمان پلاسکو تهران که منجر به از میان رفتن چندین آتش نشان شد آنقدر دلخراش و تصاویر گریه آتش نشانان به حدی جانسوز بود که سخت است چیزی نگفتن. سخت است ببینی نیروهای که جان خود را در کف دست خود گرفته و به دل حادثه میزنند به خاطر سهل انگاری مردم و مسئولین (روی هر دو تاکید میکنم) اینگونه پر پر میشوند و باز دم از دم بر نیاوری.

اگر ماجرای آتش سوزی کارگاه پوشاک در تهران و تصاویر وحشتناک و باورنکردنی سقوط زنی از آن را به خاطر داشته باشید به خاطر دارید که چقدر در آن موقع در مورد استاندارد نبودن محیط های کاری و آتش سوزی این محیط ها صحبت شد. چقدر میزگرد و برنامه تحلیلی درباره لزوم استاندارد سازی و به کارگیری اقدامات ضد حریق از رسانه ها پخش شد. نتیجه ای اما حاصل نمیشود. چون نگاه ما همیشه به مسائل مقطعی و احساسی است. اکنون که حادثه ای رخ داده رگ گردنمان بیرون میزند و تمام صفحات اجتماعی پر میشود از عکس آتش نشانان و هشتگ تسلیت همه جا را فرا میگیرد. هیچ کس از خود نمیپرسد که چرا آتش نشانان مظلوم تا این حد از داشتن ابزار به روز محرومند. یا چرا مسئولین به جای پرداختن به ریشه مسائل به کارهای حاشیه ای و دعواهای سیاسی میپردازند.

در این میان مردم نیز سهم خود را به زیبایی ایفا میکنند. این مردم همیشه در صحنه دل رحم با هجوم به صحنه حادثه و اخلال در امداد رسانی، با تصویربرداری های غیر ضروری با گوشی های موبایل خود هیچ کمکی که نمیکنند هیچ، آسیب هم میزنند. با فاجعه سلفی میگیرند، در حال فیلم گرفتن صدای هیجان زدگی و خنده آنها شنیده میشود. تا حدی درگیر زندگی سطحی و روزمره خود هستند که حتی انسانیت آنها در سطح باقی میماند و گاهی در تندباد حوادث چون حبابی شکننده است و از بین میرود.

اگر امروز شما هم مثل من در وبلاگ یا صفحات اجتماعی خود پست زدید و تقصیر را به گردن شهردار و دولت و مسئولین چپ و راست انداختید، اگر از بی کفایتی این و آن داد سخن دادید، در خلوت ببینید خودتان چقدر مقصرید. آیا واقعا همه ما در کشته شدن فرشتگان نگهبان آتش بان خود مقصر نبودیم؟